...sevgili günlük...
Ağzından çıkan lafı kulaklarının duymadığı, söylediklerini işittiğimde, "nasıl bunları düşünüyor, yetmez bir de cümle haline getirebiliyorlar?" diye rahatsızlık duyduğum insanlar topluluğunun içinde, konuşmak boşuna bir çabadan başka bir şey değildi. Ben de, ne düşünüyorsam, ne hissediyorsam ya da geçmişte olup bitenlerle ilgili ne düşünmüş ne hissetmişsem yazmaya başladım. Yazdıkça rahatladım. Rahatladıkça, yazmayı daha çok sevdim. Yazmanın konuşmaktan daha samimi, net bir durum...